DRAW: the world of spirits [fic]

Nouja, eerste hoofdstuk van m'n allernieuwste verhaal; DRAW: the world of spirits. DRAW=Dragon World, voor als je het wou weten(komt ook wel nog in het verhaal later):p Tips en comments zijn steeds welkom!


De blauwe draak van het Oosten
De zon scheen door het gordijn. Haar zonnestralen vulde de slaapkamer. Een hand kwam vanonder de donkerblauwe lakens van het bed, in de hoek van de kamer. Het blauwe behangpapier fleurde op in het zonlicht. Het hand gooide de wekker van het nachtkastje. Het leek expres maar het was per ongeluk. Daarna kwam er een been van onder de lakens, en nog één. De voeten schoven treuzelend in de pantoffels aan de rand van het bed. De slapende figuur werd wakker. Hij –het was overduidelijk een jongen aan het stekelhaar te zien– stapte uit het bed. Hij keek even naar de wekker die in stukjes op het tapijt lag. Hij schoof ze op een hoopje en stapte naar het raam. Hij deed de rode gordijnen opzij. De felle zon vulde nu de totale kamer, tot in de hoekjes. De rode haren van de jongen werden zichtbaar. Aan de zijkant van zijn hoofd waren ze iets langer maar bovenop zijn hoofd lagen ze erg warrig en met gel een beetje omhoog gebracht in stekeltjes. Ook de zwarte pantoffels en zwarte pyjama werden zichtbaar. Hij nam zijn kleding van de eikenhouten stoel in de andere hoek van de kamer. Hij trok de pyjama uit en deed een spijkerbroek aan. Boven de spijkerbroek had hij een grijze T-shirt. Hij glimlachte even en stapte de slaapkamer uit. Maar zijn glimlach was blijkbaar niet echt, want meteen veranderde zijn blik in ongerustheid. In de tussentijd dat hij de trap afstapte dacht hij aan de droom die hij had. Zijn bruine ogen verkleinde. Hij voelde de pijn, de pijn van de vlammen. Het leek alsof hij stierf. In de vlammen van een draak…

Een draak met donkerblauwe of paarse schubben. Hij blies zwarte rook uit zijn neusgaten. En vlammen uit zijn bek, gevuld met tanden. Hij vloog elegant door de lucht. Althans, dat leek zo. Zonder vleugels vlieg je niet. Hij zweefde meer. Veerachtige slierten op zijn staart, schouders, kin en hoofd maakte zijn elegantie af. Een prachtig zicht maar zo veel vernietigende vlammen. De droom was niet goedaardig, want de lucht was rood en zwart. De kleuren van woede, haat en verdriet. Maar toch had de draak iets religieus, iets heilig. De ketting om zijn nek. Een ketting van gouden kralen en een houten kruis. De droom was bizar. Nog nooit had hij gedroomd over een slangachtige draak met zoveel elegantie en kracht. De voeten van de jongen raakte de houten vloer aan. “Hé, goedemorgen Nick!”, klonk een stem voor hem.
Nick keek omhoog: “Goedemorgen ma! ‘k Heb slecht geslapen.”
“Een enge droom gehad? Of wordt je ziek?”, vroeg de vrouw met blonde haren, een lichtgroen topje en hemelsblauwe rok.
“Het eerste, een draak verbrandde me in zijn vlammen! Het leek zo echt!”, riep Nick.
“Ach, het was maar een enge droom! Je moet er niet op letten!”, stelde Nicks moeder hem gerust.
“Weet ik, maar toch…”, Nick liep verder.
Hij deed zijn pantoffels uit en zijn schoenen aan. Het waren donkerblauwe stapschoenen met een gele stip aan beide kanten van de hiel. “Geen honger, ‘k ga even naar buiten”, zei Nick en verliet het huis.

Eenmaal buiten hoorde hij de vogels hun lied fluiten. De wind zachtjes blazen. En de bomen ritselen. Het was prachtig dat de natuur zo in symfonie was. Nick dacht aan net zo een wereld. Maar met een heldere lucht, die niet vervuild was door auto’s. Zonder zoveel mensen. Met meer natuur, minder steden en wegen. Meer dieren. Het zou een prachtige wereld zijn. Maar dan dacht hij plots terug aan de draak uit zijn dromen. Wat als hij ook in die wereld zou leven? Dan was alles ermee gedaan. Bosbranden en giftige rookwolken. Hij zou de wereld vernietigen! Nick wou er niet meer aan denken. Het zou te verschrikkelijk zijn. Hij ging tegen een boom liggen voor zijn huis dat wit geverfd was. Hij sloot zijn ogen. En viel langzaam terug in slaap. Maar dan werd hij wakker. Maar waar was hij? Hij was niet meer in zijn vertrouwde voortuin! De lucht was paars met zwarte wolken. Nick volgde met zijn ogen de zwarte wolken en kwam uit aan een bos. Een brandend bos, de bomen werden verschroeid! Eén voor één werden ze zwarter, en werden ze vernietigd. Al die prachtige bomen. De zwarte wolken waren rook afkomstig van de verschrikkelijke bosbrand. En dan zag hij de draak uit zijn laatste droom. De draak vloog over de bosbrand. “Ik zit terug in mijn droom! De droom van de draak!”, riep Nick angstig.
De draak vloog naar Nick toe. Maar hij stopte recht voor zijn ogen. Elegant ging de draak voor Nick op de droge grond liggen. “Nick, noem mij geen verschrikkelijke draak. Ik ben Orichon, de blauwe draak van het Oosten. Ik weet zelf niet precies wat ik hier doe, maar ik heb gehoord dat dit ooit een prachtige wereld was!”, de draak bleek te kunnen praten.
Nick stond er versteld van: “Orichon! Jij hebt deze wereld verwoest! Met je vlammen!”
“Dat is niet waar, meester Nick! Ik zou het nooit durven! Ik ben pasgeboren in de vlammen van deze bosbrand! Ik probeer deze wereld te redden!”, riep Orichon verrast.
“Orichon, als dat echt waar is…Waarom help je dan niet echt?! En hoe weet je mijn naam?”, vroeg Nick.
“Meester Nick, wees niet zo boos! Ik kan alleen helpen als je de innerlijke kracht binnenin je gebruikt! Dan alleen kun jij met mij verbonden worden! Die levenslange verbintenis zorgt voor onze kracht! Ik laat je teruggaan met de sleutel van de verbintenis! Ik hoop je gauw terug te zien!”, antwoordde Orichon.
Alles voor Nick werd zwart. En toen werd hij wakker in zijn vertrouwde voortuin. Hij bekeek alles goed. En zag dan dat het geen droom meer was. Hij was daadwerkelijk terug in de echte wereld! Het gras, de boom, het huis! Alles was terug! Maar dan voelde hij iets rond zijn nek hangen. Een ketting van gouden kralen met een houten kruis. “De sleutel van de verbintenis”, fluisterde Nick tegen zichzelf…

Nieuw hoofdstuk! Veel leesgenot!

Verbonden met Orichon
Nick lag wat in zijn bed. Het was pas negen uur, dat was uitzonderlijk vroeg om te gaan slapen voor Nick. Maar hij kwam dan ook niet om te slapen. Hij kwam om te denken. Na te denken over vandaag. Zijn ma zei steeds dat dromen bedrog waren. Maar nu leek dat anders. Dromen leken echter te zijn dan iemand ooit dacht. Dat kon hij weten. Het begon met een nare droom. Dat al gauw veranderde in een mysterie. Eerst wou een draak Nick pijnigen en verbranden. Daarna wou hij plots zijn onderdaan zijn. Nick was zijn meester. Hij moest zich verbinden met de draak om een droomwereld te redden. Daarvoor had hij de sleutel van de verbintenis nodig. Daar had hij nog nooit van gehoord. En toen hij wakker werd had Nick een ketting rond zijn nek. Een ketting van goudkleurige kralen en een houten kruis. Hij had de kralen eens geteld. Het waren er twintig in totaal. Of het echt goud was wist Nick niet. Hij wist wel dat ze schitterend glansden in de felle zon. Dan kregen ze de kleuren van de regenboog. Net magie. Maar hij wist niet hoe hij het moest uitleggen. Hij had er wel een half uur over gedaan om wat te bedenken! En hij had juist gedacht. Toen hij de laatste keer het groene gras van de voortuin had gestreeld ging hij terug naar binnen. Zijn ma stond al aan de roodkleurige deur. “Wat heb je nou weer gevonden?”, vroeg ze.
“Gewoon, een oude verroeste ketting met een houten kruis aan”, mompelde Nick.
“Hoe komt dan dat hij zo een mooie gouden kleur heeft? En als ie oud en verroest is, haal hem dan van je nek!”, riep Nicks ma.
“Oké, ik was even gaan wandelen in de veldweg. Ik kwam daar een meisje uit mijn klas tegen. Ze was juist op weg naar mij. Deze ketting was van haar oma. Die was gisteren gestorven. Ik kreeg hem”, loog Nick.
“Oké, ik snap het. Wie was dat meisje dan wel?”, Nicks ma kreeg een nieuwsgierige blik.
“Je moet niet alles van m’n privéleven weten, ma!”, riep Nick toen hij de keuken inliep.
Hij hoorde zijn ma alleen nog mompelen: “Nick heeft een vriendinnetje…”

Tot nu toe geloofden Nicks ouders het smoesje nog steeds. Als dat maar lang zo bleef. Want wat als het echt goud was? Dan zouden ze de ketting misschien verkopen! Zonder de ketting zou hij nooit te weten komen wat die dromen betekenden. Hij zou hulp willen vragen. Maar dat kon niet. Misschien werd hij dan uitgelachen. Dat zou te vernederend zijn. Dit mysterie moest hij zelf maar eens oplossen. Dat had hij al eens gedaan. Nick trok het donkerblauwe laken nog wat over zijn zwarte pyjama. Hij voelde een koud briesje van buiten. Zijn raam stond namelijk nog op een kiertje open. Dat paste wel bij het kippenvelmoment van zijn vorige mysterie. Hij was elf jaar toen ze een nachtelijke uitstap in het bos vlakbij zijn huis maakten. Hij en zijn twee beste vrienden. Ze zagen een vreemde schim staan verderop in het bos. Nick was moedig genoeg en ging kijken. Het bleek een oude vogelverschrikker te zijn. Maar op dat moment was het heel eng. Er hing een laagje mist in de lucht. En er vlogen veel uilen en vleermuizen in de lucht. Ook de wind maakte een verschrikkelijk eng fluitend geluid. De bladeren ritselden. En je hoorde de krekels in het bos. Het was ook net volle maan. Maar vanaf dan was hij nooit meer alleen het bos ingegaan. Langzaam denkend aan de beleefde avonturen van vroeger en nu viel Nick in slaap. Zijn oogleden vielen als bakstenen op elkaar. Nog met de verse gedachten van zijn vorige slaap. Wat ging er nu komen? Een derde droom? Of een rustige nacht? Nick wist het alleszins niet. Hij lag zorgeloos te slapen. Maar voor hoe lang?

Het was twaalf uur ’s nachts. Nick lag nog steeds te slapen. Als plots het houten kruis begon op te lichten. Het blauwe licht vulde de hele kamer. Nicks ogen gingen open. Hij kon niet slapen met licht aan. Maar geen enkele lamp in zijn kamer gaf een blauw licht. Maar na een tijdje zag hij het. Het blauwe licht kwam van zijn hals. Het kruis van de ketting gaf het felle licht af. Heel zijn kamer was verlicht. “Wat gebeurt er nou weer met die ketting?”, vroeg Nick zich af.
Hij wou de ketting van zijn nek halen. Toen hij de kralen aanraakte kwam er een felle bries van buiten de kamer ingewaaid. Zijn raam vloog helemaal open. “Zo een sterke wind. Had ik mijn raam maar dichtgedaan”, zeurde Nick.
De rode gordijnen wapperde in de wind. Zijn kleren vlogen van de stoel in de andere hoek van de kamer. Er viel een poster van een bekende popster van de muur. Nick smeet het laken van zich af en stapte zijn bed uit. Mopperend stapte hij naar het raam: “Stomme wind, mijn kamer is verwoest…”
Vechtend tegen de wind nam Nick het raam vast. “Nick, Nick…Help”, Nick dacht dat hij wat hoorde.
Hij negeerde het en deed het raam dicht. Als hij plots nog wat hoorde: “Nick, red me! Redt deze wereld!”
“Wie is dat? Ma, pa?”, Nick draaide om zijn as zoekend naar de persoon die het zei.
“Ik ben het, je weet wel wie”, fluisterde de stem opnieuw.
“Geen spelletjes! Wie zegt dit?”, riep Nick angstig.
Plots kwam er een lichtgevende straal uit het kruis van de ketting. “Wat gebeurt er?!”, Nick struikelde over een actiefiguurtje op de grond.
Angstig kroop Nick naar zijn bed. “Waar ben je? Vertel me wat er gebeurt!”, beval Nick.
“Waarom ik? Waarom overkomt mij dat? Waaroom koos je niet iemand anders uit?”, er rolde een paar tranen over Nicks wangen terwijl hij in het niets riep.
De lichtgevende straal begon te veranderen. Hij kreeg vorm. “Ik ben het, Orichon! We worden verbonden met elkaar!”, riep de stem.
“Orichon? De draak uit mijn dromen? Waarom deed je dit?”, vroeg Nick.
De lichtstraal veranderde in een slangachtige draak met elegante veerachtige slierten. En er groeide blauwe schubben over de lichtstraal heen. “Wat gebeurt er Orichon?”, Nick kon niet zwijgen en bleef maar vragen stellen.
“Nick, als we teveel praten wordt de verbintenis vernietigd! Dat mag niet gebeuren! Dan kunnen we beiden sterven! En dan lopen onze werelden gevaar!”, vertelde Orichon.
“Wat bedoel je met gevaar? Een gevaar dat de aarde kan vernietigen?”, vroeg Nick.
“Nick! Geen vragen stellen! Of alles stopt hier en nu! Als dit mislukt, mislukt alles!”, riep Orichon.
“Maar…”, Nick wist niet wat hij moest zeggen.
Wat als dit niet waar was en hij dit allemaal droomde? Maar als het wel waar was, zou de aarde gevaar lopen als hij nog meer vragen zou stellen! Nick wist niet wat hij moest geloven…

ik heb het gelezen en ik moet zeggen: "mooi gedaan."

Echt ik vind dat het wel iets heeft, komt vertrouwd over en toch nieuw :p
Trouwens goed omschrijvend geschreven, kan het me echt inbeelden dus das goed he

thnx :D:D

Wow. Jaron je verhaal is fantastisch. Ik kan me echt inleven in jouw verhaal. Ga zo vooral zo door. Echt super!